‘Sürekli yeni insan görmek hep rüzgarda kalmaya benziyor. Gözlerimin, yüzümün acıdığı oluyor.’ diye yazar Latife Tekin, Unutma Bahçesi’nin bir yerinde.
Özellikle İstanbul’a gidip döndüğümde, tanımadık kalabalıklara doymuş hissediyorum kendimi ben de. Böyle ışıklı, gölgeli köşeler bulup, kafamdaki sersemliği atmak da bir iş, epeyce zaman alıyor.
Ancak yine aynı gölge oyunlarında, upuzun sofralar hayal ediyorum bir yandan da. Tüm özlediklerim oturmuşuz bir masaya, her lafımıza bir de açıklama metni koyma derdimiz olmadan, öyle içten, öyle olağan bir sohbet tutturmuşuz. Sanki bin yıldır tanıyoruz birbirimizi ve sanki bin yıl daha kalacak burda bu masa, bu muhabbet.
Üzgünüm, bu sefer katılamıyorum sana sevgili Latife Tekin. Yeni insan yorgunluğundan bile daha zor, içinde her daim ‘seni her halinle bilen arkadaş sohbetinin’ özlemi taşımak.