Bugün Tina’nın dondurma kamyonu parkta her zamanki yerini aldığı vakitlerde, karşı köşede de Jeremy Corbyn’in bizim mahalleden milletvekili seçilmesinin 40.yılı için bir etkinlik düzenlenmekteydi. Tamamına katılamasam da, konuşmaların bir kısmını dinledim ve yaş ortalaması 70 olan bu topluluğu seyrederken, bütün dünyada aynı, biz hep azınlıktayız, güzel bir dünya peşinde koşan bir avuç insanız diye içimden geçirdim. Sahnede eski tüfek sosyalistler konuşma yaparken, izleyicilerin arasından birisi daha yaşlı olana şezlongunu teklif ediyor, diğeri saatlerdir ayakta görev yapan güvenliklerle paylaşmak için yediği karpuzdan onlara da bir koca tabak hazırlıyordu. Tüm bunlar olurken, parka piknik yapmaya gelmiş kas yığını, havalı iki genç adam, alandakileri yuhlayarak ve laf atarak, yanımızdan geçip gitti. Bunlar da bütün dünyada aynı, saygısız ve ayrıcalıklı bir sürü faşist insan işte diye, bu sefer sesli sesli söylendim.
Sıcak dayanılmaz hale gelip, eve doğru yürüyüşe geçmişken düşündüm durdum; acaba hayat boyu bir avuç ilkeli insanla yanyana durmayı becermiş olmanın huzurundan mı, yoksa erimesin diye hemencecik yalayıp yuttuğum dondurmadan mı kaynaklanıyor o an içimde hissettiğim serinlik diye, cevabını veremedim.