Bizden önceki nesillerin çok acılar çektiğini, bizlerin daha şanslı olduğumuzu düşünürdüm hep. Son senelerde bu fikre olan inancım azaldı.Evet, insanlık tarihi boyunca dünya her zaman şiddetli acılara ve ölüme sahne oldu ve evet eminim bizim dedelerimiz-ninelerimiz de bundan bolca nasibini aldı. Ama şundan da eminim; hiçbir dönemde insanlar dört bir yandan üstlerine yağan kötülük ve zulüm haberleri bombardımanına bizim kadar maruz kalmadı. Bir avuç duyarlı insan olarak suçumuz neydi de kaldıramayacağımız kadar çok ve ağır olayı, eli-kolu bağlı şekilde izleme utancıyla yaşamak zorunda bırakıldık bu teknolojik deliliğin ortasında, bilemiyorum. Nasıl bir lanettir bu?
Savaş karşısında söylenecek çok şey var. Ama ‘insanlık’ denen şeyin sonuna geldiğimize biteviye tanıklık ederken hiçbir şey söylemek ya da yazmak içimden gelmiyor. Kendi adıma çok zamandır sıcak bir evde oturup, çorba içebilmekten bile utanır oldum.
Şimdi tek beklentim, sürekli bizi teğet geçen o göktaşlarından birinin dünyaya çarparak insanlığı toptan yok etmesi. Zira, kıyamet günü deyip durdukları şeyin şu andan daha kötü olmayacağı apaçık ortada.
‘İnanmak’ yerine ‘sorgulamayı’ seçmenin gururu ve dayanılmaz ağırlığı ile, Londra
* Yirmi yıldır, kendi ülkemde bir cengaver pilotun kendini feda ederek süregelen zalim düzeni sona erdirmesini hayal ettim. O bile gerçekleşmediğine göre, üzgünüm, daha çekecek çok çilemiz var.
Ben de sık sık bunu düşünüyorum. Geçmiş mi daha zordu yoksa bugün mü? Aynı utancın taraflarıyız.