Eski bir arkadaşım ‘yaratıcılık için öncelikle tok bir karın gerek’ derdi. Yaşam boyu açlık sınırında-fakirlik içinde kıvranan büyük sanatçıları düşününce, önermesinin pek doğru olduğu söylenemez. Ama yine de kendi lügatında ‘tok karnın’ rahat bir kafaya karşılık geldiğini varsayarak, söyleminde ufak bir haklılık payı olduğunu kabul edebiliriz sanırım. Neyse ki yaratıcılık hakkında çok daha derin ve doyurucu metinler var ve okuduklarım arasında benim en çok ilgimi çeken ve en çok inandığım ‘yaratıcı karşılaşma’ meselesi üzerine yazılanlar. (Yaratıcı karşılaşma, örneğin defterinize not aldığınız paragrafları allayıp pullayıp yazılarınıza yedirerek yazarcılık oynamaktan çok daha fazlası tabi :)) Neyse…
Tümünden bağımsız olarak, bana göre yaratma-üretme isteğinin özünde biraz da inanmak yatıyor; kendine, bir ideale, dünyaya, değişime ve senden çıkanla kendini ve dokunabildiğin üç beş kisiyi değiştirebileceğine inanmak…Güzel günler görmeyi umut etmek, sevdiğin ama seni bir türlü yeterince sevmeyen kadının gözüne girmeye çalışmak, en önemlisi ölümün koyduğu sınırı, yine ürettiğinin ölümsüzlüğü ile sınırsızlandırma çabası…İşte bundandır, bu aralar pek çok cümleyi yazıp yazıp silmem ya da metinleri taslak olarak bir yerlere kaydetmem. İnancın ve umudun soluk yüzünü tekrar göstermesini beklediğimden…