Eskiden kiziyordum. Çok konusanlara, rol yapanlara, cumleleri anlamdan cok ‘ben’ icerenlere, mimar olmayip mimarlik oynayana, kitap yazip kendi dilinin kurallarindan bihaber olanlara, sadece sesi yuksek cikti diye vasatlarin arasinda sivrilenlere, dedikodu ve kotu niyet ustadlarinin, prim topluyor diye bir gecede pozitif enerji gurusuna donusmesine, unlu yalakaligi yapanlara, edebiyat bilmez yazarlara, had bilmez cüretkarlara…
Şimdi kizmiyorum, hic kizmiyorum. İtiraf edeyim iclerindeki hirs, cesaret ve motivasyona cok hayranim. dusunuyorum da, oku, yaz, ogren, sende kaldikca manasi var mi? bence yok.
Ne mutlu ici bombosken kendinden bir proje cikartabilene, kendini ve cevresindekileri kandirma becerisine sahip olanlara. ne mutlu icinde biriken cok seyle hayatin icinde akarken, tum bu gorduklerine dayanip huzurlu kalabilenlere 🌿
• samimiyetle soyluyorum, bu yazi hicbir negatif duygu icermez•
Aralık 2020, Ev, Londra
