Minik bir mahalle parkında oturmuş, dünyaya bakıyorum.
İnsanoğlu tuhaf. Birileri, bir yerlerde, arılar, kuşlar, böcekler rahat etsin, biyoçeşitlilik artsın, dünya daha yaşanılır bir yer olsun diye ahşap evler konduruyor. Öbür taraftakiler, kendinden olmayana nefreti körükledikçe körüklüyor, gözünü bile kırpmadan, ağaçların, kadınların ve çocukların – ahh o caanım, güzel gözlü çocukların- canını alabiliyor.
Bir mahalle pakındayım, elimde hayali bir terazi, nasıl yapsam da iki tarafı dengeye getirsem diye düşünüyorum. Şu akıldan alıp buraya koysam, bu arızayı şu yamayla örtsem. Yok, bir türlü işin içinden çıkamıyorum.
Madem olmuyor, salıveriyorum her şeyi, ne halleri varsa görsünler öyleyse…
Etraftan biraz çalı çırpı, bir avuç yaprak, üç-beş de kozalak toplayıp, kendi ellerimle ördüğüm kozamı güzelleştirmeye girişiyorum.
#hikayeliküçükşeyler