Sanırım hayata geliş amacım biriktirmek. Çocukluğumda peçete, pul, sakız kağıdı ile başlayan, konser, sinema, uçak biletlerine evrilen “biriktiricilik” hikayem, artık anı biriktirmek çizgisinde sürüyor. Yaşamda her türlü ilişkinin, biriktirmek üzerine kurulu olduğunu düşünüyorum. Yaptığımız işler, kurduğumuz dostluklar, sevgilimizle ilişkimiz. Her biri için, elimizde, beynimizde, kalbimizde taşıdığımız görünmez karaflarımız var. Yaşadığımız her ‘an’ı biriktire biriktire dolduruyoruz ‘anı’ kaplarımızı.
Hayatım boyunca kendimi – herhangi bir kişiye, bir eve, bir mahalleye, bir ülkeye ve toptan bu dünyaya- ait hissedemedim. Sanırım biriktiriciliğimin nedenlerinden biri aidiyet duygusu geliştirme çabası. Ne kadar yararlı oldu bilemem. Hala neden bu kadar anı toplama meraklısı olduğumun net ya da bir tek cevabı yok.
Bir insan neden biriktirir? Hangi insanlar – anlar – anılar bir kutuda, bir karafta yıllarca saklanma mertebesine ulaşabilir? Hangileri gözünü bile kırpmadan bir ayakkabı kutusunda çöpe atılmaya mahkum? Üst üste, yan yana, pek çok şişe, pek çok kutu mu; daha az, daha geniş kaplarda, daha kıvamlı kavlar mı biriktirmeli ? Bazı cevaplar çok can yakıcı olduğu için mi yalnızca kendi kendine sorulur mesela? Belki de bu sorular için yağmur fazla güzel yağıyor ve ben çok fazla hüzünlüyüm.
Biriktirmeler ve ardından kendime ve aslında çevremde gördüğüm biriktiricilere ama yine kendime sorduğum sorular sürüp gidecek belli ki. Ancak bu arada ben artık raflarımı da düzenledim. Eskimiş, gereksiz, bir yerlere kaldırılmış klasörlerden de geri dönüşüm kutusunu tamamen boşalt komutuyla kurtulalı çok oldu. İçine bu vakte kadar biriktirdiklerimi de boca ettiğim kocaman bir fıçıyı, elimi avucunda sıkı sıkıya tutan ‘o’ elle birlikte çokça doldurmak niyetindeyim şimdi. Çakıl taşlarından, kuru yaprakların kokusundan, göğe bakma durağındaki maviliğe, omzumda uyuklanan bir sanat filmi biletinden, arkadaşlarımızla içtiğimiz leziz şarap etiketlerine biriktirecek de epey malzeme var önümde.
Son söz, herkese dolup taşan karaflar ve soluklanıp sakinleyebileceği hatta benim gibi gönüllü olarak ıssızlığından vazgeçtiği – ve belki de ilk kez oralı hissettiği – 0,0096 m2 bir alan dilerim. (ki siz ona sevdiceğin kalbi diyorsunuz ve yumruğu büyüklüğünde olduğuna inanıyorsunuz)
Rüya, bütün çektiğimiz.
Rüya kahrım, rüya zindan.
Nasıl da yılları buldu,
Bir mısra boyu maceram…
Bilmezler nasıl aradık birbirimizi,
Bilmezler nasıl sevdik,
İki yitik hasret,
İki parça can.Ahmed Arif
* şiir sadece içimden geldi
yağmurlu bir akşam, İstanbul