Bugün parkta otururken, oraya varmadan önce yolda gördüğüm güvercini düşündüm. Güvercin, Bedford Dükü Francis heykeline tünemiş ve tıpkı diğer kuş dostlarının Churchill’e yaptığı gibi o da ne var ne yok Dük’ün tepesinden aşağı koyvermişti. Güvercine önce ‘Marifet’ adını vermek istedim. Sonra, hayat bu, diye düşündüm, lorddu, düktü, generaldi dinlemez. Nihayetinde bir gün kuşun biri gelip tepene pisleyiverir. Ardından, kuşun isminin ‘hayatın ta kendisi’ olmasında karar kıldım.Zihnim birkaç dakika içinde, bir görüntüden diğerine, kuştan, tarçınlı çöreğe oradan da bir başkasına atladı. Aklımın bir türlü bas edemediğim devinimini, her gün farklı açıyla ama hep aynı güzellikte parka vurmayı başaran ışığın değişmezliğine emanet ettim.
Ağaçlar, köpekleriyle oynayan çocuklar ve bir başıma gökyüzüne bakan ben, bahtiyarız.
Aralık, Londra
