Saclarimin dalgasına alisiyorum burada, musluktan akan suyu icmeye, her gün postacının getirdiği zarfa, çöp günü Çarşambalara, köşeyi dönünce karşıma çıkan uçsuz bucaksız yeşile. Sabahları kuş sesi duyduğumda, en çok Kadıköy’deki kuşlar aklıma geliyor. Onca insana, toz toprağa, gürültüye pabuç bırakmadan, boyun eğmeden ille de öten kuşlara, bir de büyüyüp büyüyüp tam göğe ulaşacakken uzanıp da karşı çınarla kol kola olmayı seçme zevkini ellerinden aldığımız çınarlara üzülüyorum.
Bazı coğrafyalarda hayvanlar ve bitkiler daha özgür.
Alışıyorum.
güz, Londra
