Özlem Ceylan

Bugün evde otururken çok fonksiyonlu düdüklü tenceremi düşündüm. Pahalı, afili, ‘ful aksesuar’…İçine ne koysan, üç dakikada hakkından gelir. Çorbanın da kaburganın da barbunya pilakinin de en güzelini bu tencere pişiriyor. Öyle ki yemeğin lezzeti bile pek mühim değil, puanları sadece bu havalı tencerede pişirdin diye toplarsın. Gel gör ki bizim tencere bazı günler fena halde … >> Devamı

Olağan hallerde kendini ve yakın çevreni koruma-kollama yeteneğin güçlü olmana yetiyor. Olağanüstü durumlar ise ‘bu dünyada mutlaka benim iyiliğimi ve esenliğimi gözeten başka birileri daha olmalı’ çaresizliği ile birlikte geliyor. Bu durumda bir duvara bakıp suretinden ağacın kendisini düşlemek, en önemlisi hem ağaç hem de güneş hala yerinde diye mutlu olmak zorundasın. Umut ne güzel … >> Devamı

Herman Hesse Agaçlar kitabinin Tezatlar bölümünde iki ağaçtan bahseder. Dev çiçekli büyük manolya ağacı ve saksıda bodur bir cüce servi. Cüce ağaç için “fazla alana ihtiyacı yok, kendini harcamıyor, yeğinlik ve kalıcılık çabası icinde, o doga degil akil, dürtü degil irade” diye yazmış. Eskiden olsa manolya benim sevdiğim derdim, olgunlaşmak bu olsa gerek, cüce serviye … >> Devamı

* Bu günlük notlarımın bir kısmını ‘Yeni Hayat Atölyesi’ öykümde kullanıldım. Bugün parkta otururken “kurtardıklarımızı” düşündüm. Marketin girişinde birkaç gündür alıcı bekleyen mevsimlik sarı çiçeklerin iki demetini 1.5 pound’a düşürmüşler. Seçtim iyicelerinden iki demet, onları öylece atılıvermekten kurtardım. Sonra, köşeyi döndüğümü farketmeden bana çarpan adamdan özür dileyerek, onu bana çarptığı için kötü hissetmekten kurtardım. Hafta … >> Devamı

2020’den tek şey öğrendim: Her şey biter, her şey geçer. Sen de bunu bil. Bitişlerin, bırakmaların, kayıpların yılında sen, bu yılın attığı okkalı golü yeterince dirençle karsılayamadın. Meğer son birkaç sene üstüne fırlatılan sert topları yumuşata yumuşata, göğsünü epeyice hırpalamışsın. Bir fiske ile yıkılıverdin. Olsun, şimdi biraz doğrul, üstünü başını silkele. En kötü dediğin bu … >> Devamı

Bugün parkta otururken “aralık” kelimesini düşündüm. Kelimenin eksiz hali ‘Ara’ kökeninde ‘ardımak, ayırmak’ ile ilişkili. Ara-da kalmak, ara-ya mesafe girmesi, ara ara görüşür olmak… Ara-lık bırakılmış kapılar mesela, sinsidir, çıkarcıdır, bir olmamışlık vardır onlarda, hayır gelmez insana. Bir de Aralık ayı var, benim en sevmediğim zaman dilimi. Naneli sakızı sevmemekteki gibi değil de, akşamın ilk … >> Devamı

Bugün parkta otururken, kalemliğimdeki beyaz silgiyi düşündüm. Silginin varlık sebebi silip durduğu kurşun kalem, kaleminki ise hata yapmayı sevmeyenler ve içine sinen cümleyi bulmak için, benim gibi, kağıt yırtılana kadar silip silip baştan yazanlar. Silgi bana buradaki yazım atölyelerinde cocuklara silgi vermediğimizi hatırlattı, onların da neredeyse hiç ihtiyaç duymadığını. Düşününce yazıp yazıp silmektense, kurtulmak istediğimiz … >> Devamı

Bugün parkta otururken, oraya varmadan önce yolda gördüğüm güvercini düşündüm. Güvercin, Bedford Dükü Francis heykeline tünemiş ve tıpkı diğer kuş dostlarının Churchill’e yaptığı gibi o da ne var ne yok Dük’ün tepesinden aşağı koyvermişti. Güvercine önce ‘Marifet’ adını vermek istedim. Sonra, hayat bu, diye düşündüm, lorddu, düktü, generaldi dinlemez. Nihayetinde bir gün kuşun biri gelip … >> Devamı