Bugün evde otururken çok fonksiyonlu düdüklü tenceremi düşündüm. Pahalı, afili, ‘ful aksesuar’…İçine ne koysan, üç dakikada hakkından gelir. Çorbanın da kaburganın da barbunya pilakinin de en güzelini bu tencere pişiriyor. Öyle ki yemeğin lezzeti bile pek mühim değil, puanları sadece bu havalı tencerede pişirdin diye toplarsın.
Gel gör ki bizim tencere bazı günler fena halde tutukluk yapıyor. Düdüğü deli deli ötmeye başladı mi, pişirmeye devam etmenin de imkanı yok. İşte o zaman, kapağın iç kısmındaki minik vidayı bulup, bir bıçak yardımıyla güzelce sıkıştırman gerekiyor. Tencere çok para, vida olsa olsa üç kuruş. Ama madem aç kalmak istemiyorsun, o zaman vidaya iyi bakmak zorundasın.
Bu sıralar hem mutfağa hem de düşünmeye bolca vaktim olduğundan, mutfakta kullandığım araç gereçle çevremdeki tanıdık insanları birbirine eşleştiriyorum kafamda. Her eve lazım pirinç süzgeci bir dost, en ufak dalgınlıkta hiç affetmeden elini parçalayan rende ruhlu is arkadaşı. Bir tarafta, kendini ‘yapılabilecek her isi sadece ve en güzel ben yaparım’ deliliğine kaptırmış gösterişçi düdüklü tencereler, öbür yanda uzman olduğu işi sakinlikle, hakkını vere vere yapan vidalar, kulplar, kapaklar.
Her şey gibi karantinanın da azı karar, çoğu zarar. İnsan elindeki bir yara izinden ya da ekşi mayanın su oranından kolayca kurmaca yaparken günleri takip etmekte zorlanabiliyor. Neyse ki bugün çöp kamyonu var, köşeyi gürültüyle dönerken bana hangi günde olduğumuzu hatırlatıyor. Eskisi gibi çöpleri alanlar, sabahları aynı acele adımlarla dağıtıma devam eden postacımız ve çileklerin dalında çürümesine izin vermediğini bildiğim çilek toplayıcılarının varlığı bu tuhaf günlerde beni son derece rahatlatan, dünyaya bağlayan şeyler. Aklım huzur içinde yine o minnacık vidaya geri dönüyor. İçimden ‘bakma sen o şuursuz budalaların, gösterişli tencerenin peşinde olduğuna’ diyorum, ‘aslında her şey senin sayende, hepimiz tıkır tıkır isleyişimizi senin o minik sandığın dev varlığına borçluyuz!’
Karantinanın 55.günü, Londra
